عاطفه مردانه پنهان است

روانشناس امریکایی و نویسنده کتاب « مردانی که نمی شناختیم» خانم Daphne Rose Kingma با قاطعیت اعلام می کند که ما احساسات مردان را نادیده می گیریم چون جامعه انسانی از روز اول توسط والدین٬ مدام به پسران می قبولانند که مردان قوی تر از آن هستند که عاطفه خود را بروز دهند. 

۱- مردان فقط در محیط هایی که احساس اطمینان می کنند بخصوص وقتی که رفتارشان مورد داوری های غلط قرار نمی گیرد واکنش روحی مستقیم نشان می دهند. برای مثال٬ مردان ورزشکار که معمولا سمبل رقابت و قدرت فیزیکی مردانه هستند ابایی از درد به خود پیچیدن٬ گریه کردن٬ بغل کردن و بوسیدن بازیکنانتیم در ملا عام ندارند چون از طرف اجتماع پذیرفته شده است.

۲ – غم و دردهای زندگی مردان در جای دیگر به خود مجال بروز می دهد. مثلا به طور مداوم دیده شده است که مردان در روزهای تعطیل و در حین مسافرت از سردرد گله می کنند. دلیلش هم این است که مردان در حین کار قادر به نادیده گرفتن درد و غم و نگرانی هستند ولی وقتی شیفت و برنامه منظم کاری ندارند دردهای فیزیکی و یا عصبی شان عود می کند.

۳- برای مردان بروز احساسات مثل تکه چوب دو سر آتش عمل می کند. آنها به تجربه در می یابند که اگر از درد و غم و ترس و ضعف خود بگویند نتیجه درازمدت مثبت نخواهد داشت. اگر سکوت اختیار کنند هم طرف مقابل شان خرسند نخواهد بود. برای همین به انکار مستقیم کل ماجرای مهر و عاطفه تن می دهند .

مثال بارز آن یک داستان در مرام بودایی است آنجا که استاد ذن به شاگردش می گوید: « اگر بگویی این تکه چوب واقعی است با آن ترا می زنم. اگر بگویی تخیلی است باز هم با آن ترا کتک خواهم زد و اگر هیچ چیزی نگویی هم باز با آن ضرباتی به تو خواهم زد» مخمصه ایی که به نظر می آید راه برون رفت ندارد. داستان آموزش ذن اینگونه تمام می شود که شاگرد تکه چوب را بر می دارد و آن را می شکند. همان کاری که مردان نیز با نفی کامل احساسات بالاخره می توانند از شر مستاصل کننده ابراز احساس خلاص شوند.

تحقیقات زیادی در باره واکنش منفی زنان نسبت به رفتار مردان عاطفی وجود دارد. از مشکلات٬ ترس ها٬ نگرانی ها و دردها حرف زدن٬ برای مردان سنگین تمام می شود چون در درازمدت از چشم زنان می افتند.

۴- پنهان کردن غم٬ ترس٬ درد و اندوه ما مردان را وا می دارد تا تونل های عمیق تری در نهاد خود بزنیم تا همه مشکلات را در آن دفن کنیم. برای همین خیلی از ما، احساسات مان به یکباره مثل آتشفشان سر باز می کند و حتی منفجر می شود. به عبارتی دیگر به ما از کودکی یاد نمی دهند که مسیرها و راه های ظریف تر بروز احساسات را بیاموزیم تا ناملایمات زندگی از طریق جویبارهای کوچک نشت کند.

بنابر این شاید بشود بر این واقعیت تاکید ورزید که فشار و توقع اجتماعی باعث شده است مردان احساسات انسانی که قادر به بروز آنها هستند را انکار کنند یا در مسیرهای پر رمز و راز پنهان نمایند